Stel, je zoon is vervelend aan het puberen en hij zit de hele dag en nacht in zijn kamer te gamen. Je maakt je zorgen en belt de gemeente, om hulp te vragen.
Die gemeenteambtenaar hoort je verhaal aan, en begint dan te vragen: "Hoe is het met uw huwelijk?" "Hoeveel drinkt u per dag?" "Slaat uw man u en uw kinderen?" "En uw oudste zoon, hoe gaat het daar mee?".
Je voelt je wat overvallen en je geeft antwoord op al die vragen. Maar als je hebt opgehangen, vraag je je af: "Wat gebeurt er eigenlijk met al die vragen en antwoorden? En mag dat zomaar?"
En daar zit een probleem. Sinds vorig jaar zijn gemeenten verantwoordelijk voor maatschappelijke ondersteuning en zorg voor jongeren, chronisch zieken, ouden en gehandicapten. En wat blijkt, die gemeenten hebben geen idee welke gegevens ze van de burgers moeten vragen en met wie ze die informatie mogen delen.
Dat gaat dus niet goed, zo blijkt uit een rapport van de Autoriteit Persoonsgegevens [zie: https://autoriteitpersoonsgegevens.nl/sites/default/files/atoms/files/rapport_de_rol_van_toestemming_in_het_sociaal_domein.pdf] van 19 april 2016 over de uitwerking van privacyregels in het sociaal domein.
Zo moet je bijvoorbeeld toestemming aan de gemeente geven voordat ze je gegevens mogen gebruiken. Maar, dan moet je ook wel de mogelijkheid hebben om geen toestemming te geven. Alleen.... Als je dan je thuiszorg kwijtraakt, dan ben je feitelijk gedwongen om toestemming te geven. En dat mag niet; de wet bescherming persoonsgegevens zegt dat je je vrij moet voelen om wel of geen toestemming te geven.
Ook blijkt dat de gemeente hun inwoners niet goed informeren over het gebruik van hun gegevens, met name wanneer die gegevens zonder hun toestemming worden verwerkt.
Wat nu? De Privacy-waakhond geeft de gemeentes een hele berg tips hoe ze kunnen werken zonder de wet te overtreden. Hopelijk helpt dat. Tot dat moment is het verstandig om als u belt, bijvoorbeeld over die puberende zoon, te vragen of het Rapport van de Autoriteit Persoonsgegevens wel wordt gerespecteerd.
Die gemeenteambtenaar hoort je verhaal aan, en begint dan te vragen: "Hoe is het met uw huwelijk?" "Hoeveel drinkt u per dag?" "Slaat uw man u en uw kinderen?" "En uw oudste zoon, hoe gaat het daar mee?".
Je voelt je wat overvallen en je geeft antwoord op al die vragen. Maar als je hebt opgehangen, vraag je je af: "Wat gebeurt er eigenlijk met al die vragen en antwoorden? En mag dat zomaar?"
En daar zit een probleem. Sinds vorig jaar zijn gemeenten verantwoordelijk voor maatschappelijke ondersteuning en zorg voor jongeren, chronisch zieken, ouden en gehandicapten. En wat blijkt, die gemeenten hebben geen idee welke gegevens ze van de burgers moeten vragen en met wie ze die informatie mogen delen.
Dat gaat dus niet goed, zo blijkt uit een rapport van de Autoriteit Persoonsgegevens [zie: https://autoriteitpersoonsgegevens.nl/sites/default/files/atoms/files/rapport_de_rol_van_toestemming_in_het_sociaal_domein.pdf] van 19 april 2016 over de uitwerking van privacyregels in het sociaal domein.
Zo moet je bijvoorbeeld toestemming aan de gemeente geven voordat ze je gegevens mogen gebruiken. Maar, dan moet je ook wel de mogelijkheid hebben om geen toestemming te geven. Alleen.... Als je dan je thuiszorg kwijtraakt, dan ben je feitelijk gedwongen om toestemming te geven. En dat mag niet; de wet bescherming persoonsgegevens zegt dat je je vrij moet voelen om wel of geen toestemming te geven.
Ook blijkt dat de gemeente hun inwoners niet goed informeren over het gebruik van hun gegevens, met name wanneer die gegevens zonder hun toestemming worden verwerkt.
Wat nu? De Privacy-waakhond geeft de gemeentes een hele berg tips hoe ze kunnen werken zonder de wet te overtreden. Hopelijk helpt dat. Tot dat moment is het verstandig om als u belt, bijvoorbeeld over die puberende zoon, te vragen of het Rapport van de Autoriteit Persoonsgegevens wel wordt gerespecteerd.
RSS Feed